Του Σταύρου Κατσούλη
Ποιος λογικός άνθρωπος δεν θέλει επιτέλους να πέσει το καθεστώς, να τελειώνουμε με την χουντοκατοχή της ΕΕ και το ευρώ της;
Ποιος λογικός άνθρωπος που θέλει να δει ευημερία μέσα στην κοινωνία, δεν θέλει επιτέλους να δει να δικάζονται οι χιλιάδες που έχουν κατακρεουργήσει την δημόσια περιουσία μας, έχουν καταπατήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα, το σύνταγμα και τους νόμους;
Ποιος λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει, ότι κάποια στιγμή, πρέπει να ανανεωθεί το σύνταγμά μας με κάτι δημοκρατικότερο και καλύτερο;
Ποιος, μα επιτέλους ποιός, δεν βλέπει την επιτακτική ανάγκη για πολλές και σοβαρές αλλά και την ίδια στιγμή καλά καταστρωμένες πράξεις εθνικής κυριαρχίας, όσον αφορά το χρέος και την διαγραφή του, αλλά και όλα τα υπόλοιπα, όπως είναι οι διάφορες συμβάσεις κλπ. που μας ταλανίζουν ως κοινωνία και ως χώρα;
Κανένας.
Αλλά...
Όλα αυτά δεν είναι θέμα πίστης. Δεν πρόκειται για μια ομάδα ποδοσφαίρου που υποστηρίζουμε ή όχι, ανάλογα με το πως νοιώθουμε. Δεν πρόκειται για κάποια πεποίθηση ή δόγμα. Ούτε είναι απλά προτάγματα. Κι όταν μιλάμε για προτάγματα, εμμέσως πλην σαφώς πετάμε από το παράθυρο την ουσία. Το να προτάσσει κανείς το δόγμα του ή το πιστεύω του, πιθανώς στην καλύτερη περίπτωση να τον κάνουν ιεραπόστολο.
Δεν έχει νόημα να βγαίνει κανείς στην κοινωνία και απλά να προτάσσει το δόγμα του: «Εσύ είσαι υπέρ του Ευρώ, αλλά εγώ ο ορθά σκεπτόμενος, είμαι υπέρ του εθνικού νομίσματος» κ.ο.κ.
Ο αγωνιστής που θέλει την πατρίδα ανεξάρτητη και ευημερούσα, δεν έχει ως στόχο απλά την διεύρυνση της ομάδας οπαδών που πιστεύουν σε κάποια προτάγματα. Αντιθέτως, ο αγωνιστής που θέλει την πατρίδα ελεύθερη, ΘΕΤΕΙ ΣΤΟΧΟΥΣ και ΣΧΕΔΙΑΖΕΙ τις κινήσεις του.
Στην αλήθεια, όλα αυτά που κάποιοι αποκαλούν προτάγματα, είναι πράγματα που οφείλουν να οριστούν ξεκάθαρα ως ΣΤΟΧΟΙ, κι όχι προτάγματα. Το να τα αποκαλείς προτάγματα, είναι ο σπόρος που δημιουργεί μια θρησκευτική σέχτα. Κάτι δηλαδή, που όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με τους στόχους, αλλά κάτι που υφαρπάζει τους στόχους, τους υποβιβάζει σε απλά προτάγματα και την ίδια στιγμή εφ όσον είναι απλά προτάγματα χωρίς σχέδιο, τα υποβιβάζει και στα μάτια της κοινωνίας.
Αυτή είναι και η θεμελιώδης διαφορά ενός απλού και στείρου προτάγματος από έναν στόχο ο οποίος στηρίζεται με σχέδιο: Ότι οριστεί ως πρόταγμα, καταλήγει να είναι τροχοπέδη, όσες ιστορικές αναλύσεις και δεν ξέρω 'γω τι άλλο τα συνοδεύουν. Ότι όμως οριστεί ως ΣΤΟΧΟ και συνοδευτεί με σχέδιο, παράγει από μόνο του ήδη μια πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα.
Το πρόβλημα μέρους της κοινωνίας ΔΕΝ είναι ότι δεν θέλει να πετάξει από τον σβέρκο της όλα αυτά και να ζήσει ελεύθερη και δημοκρατικά. Το πρόβλημα της κοινωνίας είναι ότι ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Θέλει επίσης να έχει στα χέρια της ΔΥΝΑΜΗ. Να μην επηρεάζεται από το σύστημα που τον ταΐζει.
Και για όσους έχουν την δικαιολογία στο στόμα: «Μα ήδη τα χάνουμε όλα μέσα στην ΕΕ και το Ευρώ», ξεχάστε τα αυτά. Υπάρχει εξάρτηση από το σύστημα και τρομερός φόβος, ο οποίος μέχρι στιγμής κακήν-κακώς, αλλά υπαρκτά, στηρίζεται και διαιωνίζεται από το παρόν καθεστώς. Δεν φτάνουν οι μονολεκτικές επεξηγήσεις στα προτάγματα. Ακόμη και αληθείς να είναι αυτές, και πάλι δεν φτάνουν.
Γίνεται λοιπόν, με ευχολόγια που στηρίζονται σε μινιμαλιστική παρουσίαση κάποιων δογμάτων ή εκτεταμένες αναλύσεις περί του γιατί, ΧΩΡΙΣ όμως ένα σχέδιο, θα πείσει κανείς;
Η απάντηση είναι σαφώς ΟΧΙ.
Όποιος θέλει πραγματικά και αληθινά οι στόχοι να γίνουν πραγματικότητα, πρέπει αναγκαστικά να κάνει αυτά τα δύο:
1) Να εξηγήσει το ΠΩΣ, βήμα βήμα, στάδιο στάδιο, ρεαλιστικά, χειροπιαστά, και αναλυτικά. Και το σχέδιο, ΔΕΝ αφορά μόνο τα οικονομικά, πολιτικά ή θέματα διεθνών σχέσεων. Αφορά επίσης σε μεγάλο - τεράστιο - βαθμό, και το ΠΩΣ θα υπάρξει μια κοινωνία δυνατή και ΟΡΘΙΑ που να υποστηρίξει κάτι τέτοιο.
2) Να κάνει ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ στην ΠΡΑΞΗ, για να ενδυναμώσει τον κόσμο που θέλει αλλά γνωρίζει επίσης ότι σήμερα, όπως είναι παραδομένος στο σύστημα και χωρίς τρόπο να σταθεί στα πόδια του.
Πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να κάνουμε δουλειά για να φτάσουμε στο σημείο να μπορούμε να πούμε στον συνάνθρωπό του ότι:
«Έτσι ακριβώς θα γίνει, να το πρώτο βήμα, να το δεύτερο βήμα, να το τρίτο, και ΔΕΝ θα πεινάσεις, και η δουλειά σου θα υπάρχει, γιατί ήδη όπως βλέπεις, έχουμε αποδείξει ότι μαζί μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και με αξιοπρέπεια χωρίς αυτούς...»
Να λοιπόν, τι πρέπει να κάνει κανείς, εάν πραγματικά θέλει να ονομάζεται αγωνιστής της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας.
Και να λοιπόν, γιατί τα κινήματα που υποστηρίζουν την ανεξαρτησία μας ως χώρα, δεν πείθουν κανέναν. Δεν πείθουν κανέναν, διότι όχι μόνο ποτέ τους δεν παρουσίασαν το ολοκληρωμένο εμπεριστατωμένο, ρεαλιστικό ΣΧΕΔΙΟ που θα μας πάει στον στόχο πρακτικά, στο εδώ και στο τώρα, αλλά ακόμη χειρότερα, δεν έκαναν ότι μπορούσαν για να ενδυναμώσουν και να χειραφετήσουν την κοινωνία. Μάλιστα, μερικά από αυτά, σήμερα έχουν καταλήξει να κάνουν το αντίθετο. Δηλαδή προτάσσουν την υποταγή, την ανάθεση, και την πλήρη απραξία μέσα στην κοινωνία. Αυτά, εξ ορισμού λοιπόν, κάνουν κακό, και όπως ακριβώς τα μεγάλα κόμματα, πρέπει να πάψουν να υπάρχουν, γιατί υποβιβάζουν τους στόχους σε στείρα οράματα που ως σήμερα παραμένουν ουτοπικά.
Για να σταματήσουν να είναι ουτοπικά, θα χρειαστεί πολύ μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δουλειά και υπομονή και να μείνουμε μακρυά από την συνεχή μετατροπή τους σε στεγνά δόγματα.
Ποιος λογικός άνθρωπος που θέλει να δει ευημερία μέσα στην κοινωνία, δεν θέλει επιτέλους να δει να δικάζονται οι χιλιάδες που έχουν κατακρεουργήσει την δημόσια περιουσία μας, έχουν καταπατήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα, το σύνταγμα και τους νόμους;
Ποιος λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει, ότι κάποια στιγμή, πρέπει να ανανεωθεί το σύνταγμά μας με κάτι δημοκρατικότερο και καλύτερο;
Ποιος, μα επιτέλους ποιός, δεν βλέπει την επιτακτική ανάγκη για πολλές και σοβαρές αλλά και την ίδια στιγμή καλά καταστρωμένες πράξεις εθνικής κυριαρχίας, όσον αφορά το χρέος και την διαγραφή του, αλλά και όλα τα υπόλοιπα, όπως είναι οι διάφορες συμβάσεις κλπ. που μας ταλανίζουν ως κοινωνία και ως χώρα;
Κανένας.
Αλλά...
Όλα αυτά δεν είναι θέμα πίστης. Δεν πρόκειται για μια ομάδα ποδοσφαίρου που υποστηρίζουμε ή όχι, ανάλογα με το πως νοιώθουμε. Δεν πρόκειται για κάποια πεποίθηση ή δόγμα. Ούτε είναι απλά προτάγματα. Κι όταν μιλάμε για προτάγματα, εμμέσως πλην σαφώς πετάμε από το παράθυρο την ουσία. Το να προτάσσει κανείς το δόγμα του ή το πιστεύω του, πιθανώς στην καλύτερη περίπτωση να τον κάνουν ιεραπόστολο.
Δεν έχει νόημα να βγαίνει κανείς στην κοινωνία και απλά να προτάσσει το δόγμα του: «Εσύ είσαι υπέρ του Ευρώ, αλλά εγώ ο ορθά σκεπτόμενος, είμαι υπέρ του εθνικού νομίσματος» κ.ο.κ.
Ο αγωνιστής που θέλει την πατρίδα ανεξάρτητη και ευημερούσα, δεν έχει ως στόχο απλά την διεύρυνση της ομάδας οπαδών που πιστεύουν σε κάποια προτάγματα. Αντιθέτως, ο αγωνιστής που θέλει την πατρίδα ελεύθερη, ΘΕΤΕΙ ΣΤΟΧΟΥΣ και ΣΧΕΔΙΑΖΕΙ τις κινήσεις του.
Στην αλήθεια, όλα αυτά που κάποιοι αποκαλούν προτάγματα, είναι πράγματα που οφείλουν να οριστούν ξεκάθαρα ως ΣΤΟΧΟΙ, κι όχι προτάγματα. Το να τα αποκαλείς προτάγματα, είναι ο σπόρος που δημιουργεί μια θρησκευτική σέχτα. Κάτι δηλαδή, που όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με τους στόχους, αλλά κάτι που υφαρπάζει τους στόχους, τους υποβιβάζει σε απλά προτάγματα και την ίδια στιγμή εφ όσον είναι απλά προτάγματα χωρίς σχέδιο, τα υποβιβάζει και στα μάτια της κοινωνίας.
Αυτή είναι και η θεμελιώδης διαφορά ενός απλού και στείρου προτάγματος από έναν στόχο ο οποίος στηρίζεται με σχέδιο: Ότι οριστεί ως πρόταγμα, καταλήγει να είναι τροχοπέδη, όσες ιστορικές αναλύσεις και δεν ξέρω 'γω τι άλλο τα συνοδεύουν. Ότι όμως οριστεί ως ΣΤΟΧΟ και συνοδευτεί με σχέδιο, παράγει από μόνο του ήδη μια πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα.
Το πρόβλημα μέρους της κοινωνίας ΔΕΝ είναι ότι δεν θέλει να πετάξει από τον σβέρκο της όλα αυτά και να ζήσει ελεύθερη και δημοκρατικά. Το πρόβλημα της κοινωνίας είναι ότι ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Θέλει επίσης να έχει στα χέρια της ΔΥΝΑΜΗ. Να μην επηρεάζεται από το σύστημα που τον ταΐζει.
Και για όσους έχουν την δικαιολογία στο στόμα: «Μα ήδη τα χάνουμε όλα μέσα στην ΕΕ και το Ευρώ», ξεχάστε τα αυτά. Υπάρχει εξάρτηση από το σύστημα και τρομερός φόβος, ο οποίος μέχρι στιγμής κακήν-κακώς, αλλά υπαρκτά, στηρίζεται και διαιωνίζεται από το παρόν καθεστώς. Δεν φτάνουν οι μονολεκτικές επεξηγήσεις στα προτάγματα. Ακόμη και αληθείς να είναι αυτές, και πάλι δεν φτάνουν.
Γίνεται λοιπόν, με ευχολόγια που στηρίζονται σε μινιμαλιστική παρουσίαση κάποιων δογμάτων ή εκτεταμένες αναλύσεις περί του γιατί, ΧΩΡΙΣ όμως ένα σχέδιο, θα πείσει κανείς;
Η απάντηση είναι σαφώς ΟΧΙ.
Όποιος θέλει πραγματικά και αληθινά οι στόχοι να γίνουν πραγματικότητα, πρέπει αναγκαστικά να κάνει αυτά τα δύο:
1) Να εξηγήσει το ΠΩΣ, βήμα βήμα, στάδιο στάδιο, ρεαλιστικά, χειροπιαστά, και αναλυτικά. Και το σχέδιο, ΔΕΝ αφορά μόνο τα οικονομικά, πολιτικά ή θέματα διεθνών σχέσεων. Αφορά επίσης σε μεγάλο - τεράστιο - βαθμό, και το ΠΩΣ θα υπάρξει μια κοινωνία δυνατή και ΟΡΘΙΑ που να υποστηρίξει κάτι τέτοιο.
2) Να κάνει ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ στην ΠΡΑΞΗ, για να ενδυναμώσει τον κόσμο που θέλει αλλά γνωρίζει επίσης ότι σήμερα, όπως είναι παραδομένος στο σύστημα και χωρίς τρόπο να σταθεί στα πόδια του.
Πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να κάνουμε δουλειά για να φτάσουμε στο σημείο να μπορούμε να πούμε στον συνάνθρωπό του ότι:
«Έτσι ακριβώς θα γίνει, να το πρώτο βήμα, να το δεύτερο βήμα, να το τρίτο, και ΔΕΝ θα πεινάσεις, και η δουλειά σου θα υπάρχει, γιατί ήδη όπως βλέπεις, έχουμε αποδείξει ότι μαζί μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και με αξιοπρέπεια χωρίς αυτούς...»
Να λοιπόν, τι πρέπει να κάνει κανείς, εάν πραγματικά θέλει να ονομάζεται αγωνιστής της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας.
Και να λοιπόν, γιατί τα κινήματα που υποστηρίζουν την ανεξαρτησία μας ως χώρα, δεν πείθουν κανέναν. Δεν πείθουν κανέναν, διότι όχι μόνο ποτέ τους δεν παρουσίασαν το ολοκληρωμένο εμπεριστατωμένο, ρεαλιστικό ΣΧΕΔΙΟ που θα μας πάει στον στόχο πρακτικά, στο εδώ και στο τώρα, αλλά ακόμη χειρότερα, δεν έκαναν ότι μπορούσαν για να ενδυναμώσουν και να χειραφετήσουν την κοινωνία. Μάλιστα, μερικά από αυτά, σήμερα έχουν καταλήξει να κάνουν το αντίθετο. Δηλαδή προτάσσουν την υποταγή, την ανάθεση, και την πλήρη απραξία μέσα στην κοινωνία. Αυτά, εξ ορισμού λοιπόν, κάνουν κακό, και όπως ακριβώς τα μεγάλα κόμματα, πρέπει να πάψουν να υπάρχουν, γιατί υποβιβάζουν τους στόχους σε στείρα οράματα που ως σήμερα παραμένουν ουτοπικά.
Για να σταματήσουν να είναι ουτοπικά, θα χρειαστεί πολύ μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δουλειά και υπομονή και να μείνουμε μακρυά από την συνεχή μετατροπή τους σε στεγνά δόγματα.
Από την προσωπική σελίδα του συντάκτη στο fb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου