...

...

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Η επόμενη ημέρα του Brexit


Του Νίκου Βαρσάμη

Η Βρετανία ξεκαθάρισε ότι δεν επιθυμεί να αναλάβει την εκ περιτροπής εξάμηνη προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το δεύτερο εξάμηνο του 2017, μια χειρονομία καλής θέλησης που δηλώνει ότι δεν υπάρχει πρόθεση χρονοκαθυστέρησης για οποιαδήποτε σκοπιμότητα. Καλή θέληση έναντι κατανόησης των Βρυξελλών αλλά και των «27» ότι το Λονδίνο χρειάζεται την αναγκαία πίστωση χρόνου ώστε να προετοιμασθεί για την περίπλοκη και μακρά διαπραγμάτευση που θα αρχίσει μόλις η βρετανική πλευρά ζητήσει την ενεργοποίηση του άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας.

Η εξέλιξη αυτή κλείνει σε μεγάλο βαθμό τη συζήτηση για το αν το Brexit είναι αντιστρέψιμο ή όχι, αν δηλαδή στο τέλος των διαπραγματεύσεων θα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για ένα δεύτερο δημοψήφισμα.

Είναι πλέον σαφές ότι η προσπάθεια της νέας πρωθυπουργού Τ. Μέι επικεντρώνονται στην καλύτερη δυνατή συμφωνία Ειδικής Σχέσης του Ηνωμένου Βασιλείου με την Ε.Ε. των «27», μιας σχέσης που δεν θα ορισθεί από τα ευρωφοβικά σύνδρομα της πλειοψηφίας που αποφάσισε υπέρ της αποχώρησης της χώρας από την Ένωση, αλλά από την ανάγκη να είναι παρούσα όχι μόνον ως ισότιμος, αλλά ως βαρύνων εταίρος μιας Ευρωατλαντικής Κοινότητας, θεμέλιος λίθος της οποίας θα είναι η διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (γνωστή μετά αρχικά ΤΤΙΡ Transatlantic Trade and Investment Partnership) μεταξύ Βόρειας Αμερικής (ΗΠΑ, Καναδάς και Μεξικό) και της Ε.Ε.

Η σύναψη της Συμφωνίας δεν είναι δρόμος στρωμένος με ρόδα, πρώτον γιατί περιλαμβάνει πτυχές με εκρηκτική δυναμική όπως η επί της ουσίας κατάργηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και δεύτερον γιατί μια πολυδιασπασμένη Ε.Ε. απέναντι στη διαχείριση του Brexit, στο Προσφυγικό, στις Σχέσεις με τη Ρωσία και στη διαχείριση της Κρίσης στην Ευρωζώνη κατά μείζονα λόγο δεν θα μπορεί να διαμορφώσει έναν κοινό παρονομαστή ευρωπαϊκών θέσεων απέναντι στη Βόρεια Αμερική, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.

Μεσοπρόθεσμα όμως και μακροπρόθεσμα μια ευρωατλαντική ολοκλήρωση με πυρήνα την ΤΤΙΡ διευκολύνεται από τις πολλαπλές κρίσεις και ανοικτά μέτωπα της Ε.Ε. ?Ευρωζώνης, καθώς δεν υπάρχει στο ορατό μέλλον προοπτική εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προς την κατεύθυνση ενίσχυσης της πολιτικής συνοχής πέραν της διακρατικής και της διακυβερνητικής συνεργασίας.

Με αλλά λόγια, η Βρετανία μπορεί ήδη να βλέπει το ευρωπαϊκό της μέλλον ως ενδιάμεσου ανάμεσα στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη των «27», στο πλαίσιο μιας Ενιαίας Αγοράς που μαζί με το ΝΑΤΟ να εμπεριέχουν τη δυναμική μιας συνολικής Ευρωατλαντικής Ολοκλήρωσης, η οποία εκ των πραγμάτων θα λειτουργήσει ως Δίχτυ Ασφαλείας ώστε η εν εξελίξει πολυμέτωπη αποδόμηση της ευρωπαϊκής συνοχής να μην έχει μη αντιστρέψιμες αρνητικές επιπτώσεις.

Τα παραπάνω αθροιστικά φωτίζουν την τεράστια διαφορά των συνθηκών διαπραγμάτευσης του Brexit από τη διαπραγμάτευση των αυτοεξαιρέσεων της Βρετανία από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στην περίοδο 1990-91:

Τότε η Βρετανία δεν επιθυμούσε να παρασυρθεί σε μια εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που την θεωρούσε επιζήμια για τα ζωτικά της συμφέροντα τόσο στη Γηραιά Ήπειρο όσο και στην Παγκόσμια Σκηνή. Φοβόταν μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία υπό την ηγεμονία της Γερμανίας.

Σήμερα στοχεύει να αντικαταστήσει μια πλήρη ένταξη που στην πραγματικότητα ήταν μια συμμετοχή α λα καρτ, με μια ειδική σχέση με μια Ε.Ε. των «27» που βρίσκεται σε περιδίνηση με πολλές φυγόκεντρες δυναμικές και διασπαστικές εστίες έντασης και αντιπαράθεσης. Η Γερμανία πλέον είναι χώρα περιχαράκωσης στο σημερινό status quo, καθώς ο μεγάλος της φόβος είναι η εγγύηση και η μεταφορά πόρων προς τον Νότο της Ευρωζώνης. Εκ των πραγμάτων το Βερολίνο έχει ζωτικό συμφέρον να υπάρξει μια καλή ειδική σχέση του Λονδίνου με την Ε.Ε.

Πηγή: Η προσωπική σελίδα του συντάκτη στο fb

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου