Έγινε όπως ακριβώς το είχε πει! Ξετομάριασε το ΣΥΡΙΖΑ και ανέμιζε το τομάρι τους στους Podemos στην Ισπανία. Κι αν η υπόσχεση του Σόιμπλε, όπως την είχε διατυπώσει την άνοιξη του 2015, δε φαινόταν καθαρά στις εκλογές του Δεκεμβρίου του 2015 στην Ισπανία, αποδείχθηκε περίτρανα στις επαναληπτικές εκλογές της 26ης Ιουλίου, όπου η Δεξιά του Ραχόι φάνηκε ο μεγάλος κερδισμένος. Δεν είναι λίγο τον Δεκέμβρη να συντρίβεται κερδίζοντας 123 έδρες ή 29% (από 186 στις προηγούμενες εκλογές) και έξι μήνες μετά να επανακάμπτει, έστω μερικώς, αυξάνοντας και τις έδρες και το ποσοστό της Δεξιάς, 33% και 137 έδρες, μέσω μάλιστα οξύτατης κριτικής για συμμετοχή σε σκάνδαλα του Μαριάνο Ραχόι.
Η πολιτική παλινόρθωση φάνηκε πεντακάθαρα και στην περίπτωση των Σοσιαλιστών, που παρέμειναν στη δεύτερη θέση, κερδίζοντας 85 έδρες και το 23% των ψήφων (από 90 έδρες και 22%). Το σημαντικότερο όμως είναι ότι έστω κι έτσι το σχέδιο κατεδάφισης του παραδοσιακού δικομματισμού ή έστω της μερικής τροποποίησής του, με την αντικατάσταση του δεύτερου κόμματος από την εκλογική συνεργασία Unidos Podemos (που κέρδισε 21% και 71 έδρες) παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες. Ως προς το παρόν ακυρώνεται. Μαζί του και το σχέδιο εξαγωγής της «επανάστασης κατά της λιτότητας», που προέβλεπε την πτώση των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων της ευρωπαϊκής περιφέρειας και την άνοδο των φιλικών προς το ΣΥΡΙΖΑ κομμάτων ως το πρώτο βήμα για τη βελούδινη ανατροπή του «Μερκελισμού»…
Αντί γι’ αυτό φαίνεται ότι οδεύουμε σε μια κυβέρνηση της Δεξιάς που θα καλύψει την απόσταση η οποία τη χωρίζει από την απόλυτη πλειοψηφία που δίνουν οι 176 έδρες στο κοινοβούλιο των 350 εδρών, με την αποχή των σοσιαλιστών, έτσι ώστε να μειωθεί το μέτρο κι η ασθενής πλειοψηφία του Ραχόι να φαίνεται αγέρωχη. Στην πράξη δε θα είναι! Ακόμη κι αν προχωρήσει αυτό το σχέδιο στο οποίο δεν αποκλείεται να συμβάλουν κι οι νεοφιλελεύθεροι κεντρώοι Ciudadanos (που είδαν το ποσοστό τους να μειώνεται από 14% σε 13% και τις έδρες τους από 40 σε 32), ώστε να ξεπεραστεί η ακυβερνησία θα πρόκειται για μια εύθραυστη πλειοψηφία και μια βραχύβια Βουλή, που θα περιμένει το πρώτο φύσημα του ανέμου για να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη και να οδηγηθούμε σε νέες εκλογές.
Το ερώτημα είναι ποιος θα αναλάβει αυτό το έργο… Ως προς το παρόν δύο πράγματα ξέρουμε. Το πρώτο, μιλώντας για την Ισπανία, πως δε θα είναι οι Podemos, που αποδεικνύονται μια επικοινωνιακή φούσκα και δημιούργημα των μίντια. Ένα κόμμα που χτίστηκε επάνω στις πιο συντηρητικές παραδόσεις των Αγανακτισμένων και του Κινήματος των Πλατειών του 2011 για να φτάσει να συμμετέχει σε συγκεντρώσεις των Εργατικών στην Αγγλία προπαγανδίζοντας την παραμονή στην ΕΕ. Το δεύτερο που ξέρουμε είναι ότι ακόμη κι αυτό το έργο της ανατροπής της λιτότητας αποκλείεται να υλοποιηθεί αν η Αριστερά δεν βάλει στο στόχαστρό της την ευρωζώνη και την ΕΕ. Αν δεν διεκδικήσει την έξοδο από το κοινό νόμισμα και την Ένωση, όχι ως αυτοσκοπό αλλά ως μέσο για την υλοποίηση των πολιτικών αναδιανομής και αύξησης των εργατικών μισθών και ημερομισθίων.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην ιστοσελίδα kommon.gr
Η πολιτική παλινόρθωση φάνηκε πεντακάθαρα και στην περίπτωση των Σοσιαλιστών, που παρέμειναν στη δεύτερη θέση, κερδίζοντας 85 έδρες και το 23% των ψήφων (από 90 έδρες και 22%). Το σημαντικότερο όμως είναι ότι έστω κι έτσι το σχέδιο κατεδάφισης του παραδοσιακού δικομματισμού ή έστω της μερικής τροποποίησής του, με την αντικατάσταση του δεύτερου κόμματος από την εκλογική συνεργασία Unidos Podemos (που κέρδισε 21% και 71 έδρες) παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες. Ως προς το παρόν ακυρώνεται. Μαζί του και το σχέδιο εξαγωγής της «επανάστασης κατά της λιτότητας», που προέβλεπε την πτώση των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων της ευρωπαϊκής περιφέρειας και την άνοδο των φιλικών προς το ΣΥΡΙΖΑ κομμάτων ως το πρώτο βήμα για τη βελούδινη ανατροπή του «Μερκελισμού»…
Αντί γι’ αυτό φαίνεται ότι οδεύουμε σε μια κυβέρνηση της Δεξιάς που θα καλύψει την απόσταση η οποία τη χωρίζει από την απόλυτη πλειοψηφία που δίνουν οι 176 έδρες στο κοινοβούλιο των 350 εδρών, με την αποχή των σοσιαλιστών, έτσι ώστε να μειωθεί το μέτρο κι η ασθενής πλειοψηφία του Ραχόι να φαίνεται αγέρωχη. Στην πράξη δε θα είναι! Ακόμη κι αν προχωρήσει αυτό το σχέδιο στο οποίο δεν αποκλείεται να συμβάλουν κι οι νεοφιλελεύθεροι κεντρώοι Ciudadanos (που είδαν το ποσοστό τους να μειώνεται από 14% σε 13% και τις έδρες τους από 40 σε 32), ώστε να ξεπεραστεί η ακυβερνησία θα πρόκειται για μια εύθραυστη πλειοψηφία και μια βραχύβια Βουλή, που θα περιμένει το πρώτο φύσημα του ανέμου για να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη και να οδηγηθούμε σε νέες εκλογές.
Το ερώτημα είναι ποιος θα αναλάβει αυτό το έργο… Ως προς το παρόν δύο πράγματα ξέρουμε. Το πρώτο, μιλώντας για την Ισπανία, πως δε θα είναι οι Podemos, που αποδεικνύονται μια επικοινωνιακή φούσκα και δημιούργημα των μίντια. Ένα κόμμα που χτίστηκε επάνω στις πιο συντηρητικές παραδόσεις των Αγανακτισμένων και του Κινήματος των Πλατειών του 2011 για να φτάσει να συμμετέχει σε συγκεντρώσεις των Εργατικών στην Αγγλία προπαγανδίζοντας την παραμονή στην ΕΕ. Το δεύτερο που ξέρουμε είναι ότι ακόμη κι αυτό το έργο της ανατροπής της λιτότητας αποκλείεται να υλοποιηθεί αν η Αριστερά δεν βάλει στο στόχαστρό της την ευρωζώνη και την ΕΕ. Αν δεν διεκδικήσει την έξοδο από το κοινό νόμισμα και την Ένωση, όχι ως αυτοσκοπό αλλά ως μέσο για την υλοποίηση των πολιτικών αναδιανομής και αύξησης των εργατικών μισθών και ημερομισθίων.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην ιστοσελίδα kommon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου