Επιστολή αποχώρησης από το ΕΠΑΜ του Ιωάννη Σταράκη
Ο χρόνος θα δείξει αν η πλειοψηφία των μελών τα οποία έχουν αποχωρήσει και αποχωρούν από το 2012 και πέρα, το έκαναν και το κάνουν επειδή είναι πράκτορες ( οι οποίοι τα πήραν από σκοτεινά κέντρα αντίδρασης), καρεκλοκένταυροι (οι οποίοι δεν μπόρεσαν να κατοχυρώσουν καρέκλα και φεύγουν για να την αναζητήσουν αλλού), ριψάσπιδες (οι οποίοι λιγοψύχησαν και δεν άντεξαν το βάρος του αγώνα), άσχετοι και ανίκανοι (μιας και δεν μπόρεσαν να καταλάβουν το τι είναι και τι πρεσβεύει Ε.ΠΑ.Μ), πλανεμένοι ( οι οποίοι παρασύρθηκαν από τις Σειρήνες που δε θέλουν το Ε.ΠΑ.Μ δυνατό) ή απλά έφυγαν και φεύγουν επειδή αντιλήφτηκαν ότι κάποιοι «εκεί ψηλά», στην καλύτερη των περιπτώσεων, είχαν και έχουν ως στόχο τους να φτιάξουν μια καρικατούρα μετώπου με παλιά υλικά και δοκιμασμένες παλαιοκομματικές συνταγές, σε συσκευασία ριζοσπαστικοποίησης.
Κάποιοι οι οποίοι άθελα τους, στην καλύτερη των περιπτώσεων, με αλλεπάλληλα στρατηγικά λάθη συρρίκνωσαν αντί να φουντώσουν το μέτωπο και με δημαγωγικό τρόπο απέδιδαν και αποδίδουν τις σχετικές ευθύνες πάντα σε άλλους και ποτέ στους ίδιους.
Εύχομαι ειλικρινά να ισχύει το πρώτο σκέλος της προγραφείσας μακροσκελούς περιόδου και να ανήκω σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες αποχωρησάντων, γιατί η πατρίδα μας και εμείς οι ίδιοι ως κομμάτι της δεν μπορεί παρά να διψάμε για ένα ποτήρι νερό με ετικέτα πραγματικής δημοκρατίας και ελευθερίας. Άλλωστε αν ισχύει κάτι τέτοιο είναι σίγουρο ότι το Ε.ΠΑ.Μ θα βρει το δρόμο του και εγώ θα είμαι απλά άλλος ένας ο οποίος το φρέναρε ελάχιστα ή δεν το επηρέασε καθόλου.
Με όλα τα απλά μέλη του Ε.ΠΑ.Μ, εγώ προσωπικά, διαφυλάττω μέσα μου ως κόρη οφθαλμού την αόρατη κλωστή η οποία με έδεσε μαζί τους μιας και δεν ξεχνώ πως ότι κάναμε (και θα συνεχίσουν οι παραμένοντες να το κάνουν άδολα) το κάναμε για να ενώσουμε τον κόσμο και όχι για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο.
Υ.Γ
Με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού και με μια άλλη αφορμή, έγραψα πρόσφατα ότι καλός δάσκαλος είναι εκείνος ο οποίος προσθέτει ένα λιθαράκι έτσι ώστε οι μαθητές του να γίνουν καλύτεροι από αυτόν. Ένας δάσκαλος ο οποίος θέλει να βρίσκεται εσαεί πάνω από τους μαθητές του και τους λοιδορεί, λέγοντας τους σε όλους τους τόνους πως δεν μπορούν να καταλάβουν αυτά που λέει και πως είναι άσχετοι και ανίκανοι, τότε στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν είναι καλός δάσκαλος και κατά συνέπεια λοιδορεί τον εαυτό του.
Ιωάννης Σταράκης
Πρώην μέλος του πυρήνα Γαλατσίου-Λαμπρινής
Εύχομαι ειλικρινά να ισχύει το πρώτο σκέλος της προγραφείσας μακροσκελούς περιόδου και να ανήκω σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες αποχωρησάντων, γιατί η πατρίδα μας και εμείς οι ίδιοι ως κομμάτι της δεν μπορεί παρά να διψάμε για ένα ποτήρι νερό με ετικέτα πραγματικής δημοκρατίας και ελευθερίας. Άλλωστε αν ισχύει κάτι τέτοιο είναι σίγουρο ότι το Ε.ΠΑ.Μ θα βρει το δρόμο του και εγώ θα είμαι απλά άλλος ένας ο οποίος το φρέναρε ελάχιστα ή δεν το επηρέασε καθόλου.
Με όλα τα απλά μέλη του Ε.ΠΑ.Μ, εγώ προσωπικά, διαφυλάττω μέσα μου ως κόρη οφθαλμού την αόρατη κλωστή η οποία με έδεσε μαζί τους μιας και δεν ξεχνώ πως ότι κάναμε (και θα συνεχίσουν οι παραμένοντες να το κάνουν άδολα) το κάναμε για να ενώσουμε τον κόσμο και όχι για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο.
Υ.Γ
Με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού και με μια άλλη αφορμή, έγραψα πρόσφατα ότι καλός δάσκαλος είναι εκείνος ο οποίος προσθέτει ένα λιθαράκι έτσι ώστε οι μαθητές του να γίνουν καλύτεροι από αυτόν. Ένας δάσκαλος ο οποίος θέλει να βρίσκεται εσαεί πάνω από τους μαθητές του και τους λοιδορεί, λέγοντας τους σε όλους τους τόνους πως δεν μπορούν να καταλάβουν αυτά που λέει και πως είναι άσχετοι και ανίκανοι, τότε στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν είναι καλός δάσκαλος και κατά συνέπεια λοιδορεί τον εαυτό του.
Ιωάννης Σταράκης
Πρώην μέλος του πυρήνα Γαλατσίου-Λαμπρινής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου